خب خب خب، برسیم به نقد و بررسی فیلم جدیدمون، "Drive-Away Dolls" یا همون "عروسک‌های فراری" خودمون! اول از همه بگم که این فیلم رو "ایتان کوئن" ساخته، بدون برادرش "جوئل". ایتان کوئن رو که میشناسید؟ همون نصفِ گروه برادران کوئن، که کلی فیلم خفن و باحال مثل "فارگو"، "لبوفسکی بزرگ" و "جایی برای پیرمردها نیست" ساختن. این بار اما خودش تنهایی اومده وسط گود. داستان از این قراره که دو تا دختر به اسم جیمی و ماریان، که اتفاقا هم دوستای صمیمی و هم لزبین هستن، تصمیم می‌گیرن بزنن به جاده و با یه ماشین درب و داغون از فیلادلفیا تا تالاهاسی فلوریدا رانندگی کنن. جیمی یه دختر آتیشی و شیطونه که دنبال خوشگذرونی و رابطه های یه شبه‌ست، ولی ماریان یه کم کتابخون‌تر و آروم تره، همش سرش تو کتاب‌های "هنری جیمز" ـه. وسط این سفر جاده‌ای یهو سروکله یه سری خلافکار پیدا میشه که دنبال یه بسته مرموزن که اتفاقی تو صندوق عقب ماشین این دختراست. حالا دیگه این دو تا دختر بیچاره وسط یه ماجرای جنایی عجیب غریب گیر افتادن که کلی دنگ و فنگ داره، از جمله یه سری اسباب‌بازی جنسی خیلی خاص و خنده‌دار! بازیگرای فیلم هم که نگم برات. "مارگارت کوالی" و "جرالدین ویسواناتان" نقش‌های اصلی رو بازی می‌کنن و خیلی خوب از پس نقش دو تا دوست صمیمی که کلی با هم فرق دارن بر اومدن. "بینی فلدشتاین" هم هست که نقش دوست‌دختر سابق جیمی رو بازی می‌کنه، یه پلیس که انگار یه کم حسودی هم می‌کنه! بعدش "کولمن دومینگو"، "پدرو پاسکال" و "مت دیمون" هم تو نقش‌های فرعی ولی خیلی باحال ظاهر میشن. مخصوصا مت دیمون تو یه نقش خیلی غیرمنتظره و خنده‌دار بازی کرده. یه چیز جالب دیگه هم که تو حواشی فیلم بود اینه که انگار این فیلم رو خیلی سال پیش، یعنی اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی، ایتان کوئن و همسرش "تریشیا کوک" نوشته بودن، ولی هی عقب افتاده بود تا بالاخره امسال ساختنش. تریشیا کوک، همسر ایتان، فقط نویسنده فیلمنامه نبوده، بلکه تدوین فیلم رو هم خودش انجام داده. ایتان کوئن حتی گفته که تریشیا تو ساخت این فیلم خیلی بیشتر از یه همکار ساده بوده و تقریبا مثل یه کارگردان دوم کنارش بوده، فقط به خاطر قوانین صنف کارگردانان آمریکا اسمش به عنوان کارگردان دوم نیومده. خیلی باحاله نه؟ یه زوج هنری تمام عیار! در مورد خود فیلم بخوام بگم، "Drive-Away Dolls" یه فیلم کمدی جنایی جاده‌ایه که حال و هوای فیلم‌های قدیمی دهه ۷۰ میلادی رو داره، یکم بی سر و ته، یکم شلوغ پلوغ، ولی خیلی مفرح و سرگرم کننده. خود کوئن هم گفته که برای ساخت این فیلم از فیلم‌های قدیمی عاشقانه و به قول معروف "exploitation" دهه ۷۰ الهام گرفته. همسرش هم اسم یه سری فیلم دیگه مثل "Faster, Pussycat! Kill! Kill!" و "Alice Doesn't Live Here Anymore" رو آورده که انگار تو حال و هوای این فیلم بودن. منتقدها نظرات مختلفی راجع به فیلم دادن. بعضیا خیلی خوششون اومده و گفتن فیلم خیلی بامزه و انرژی بخشه، مخصوصا بازی دو تا بازیگر اصلی رو خیلی تعریف کردن. ولی خب بعضی منتقدای دیگه هم بودن که گفتن فیلمنامه یکم ساده‌ست و بعضی جاها فیلم از ریتم میفته. در کل انگار نظرات راجع به فیلم "مخلوط" بوده، نه خیلی خوب، نه خیلی بد. تو باکس آفیس هم که خیلی غوغا نکرده، فقط حدود 8 میلیون دلار فروش داشته که خب برای یه فیلم هالیوودی خیلی رقم بالایی نیست. ولی به نظر من، اگه دنبال یه فیلم کمدی سبک و خوش‌رنگ و لعاب می‌گردی که یه کم هم حال و هوای قدیمی داشته باشه و از دیدن بازیگرای باحال لذت ببری، "Drive-Away Dolls" میتونه انتخاب خوبی باشه. البته اگه از اون دسته فیلم‌هایی هستی که دنبال داستان‌های خیلی پیچیده و عمیق می‌گردی، شاید این فیلم خیلی به سلیقه‌ت نخوره. ولی برای یه شب تعطیل که میخوای یه کم بخندی و سرگرم شی، بد نیست امتحانش کنی. مخصوصا اگه از طرفدارای سبک فیلمسازی برادران کوئن هستی، دیدن این فیلم که اولین تجربه کارگردانی مستقل ایتان کوئنه، میتونه جالب باشه.